Transparantie rocks

Het is dag twee van de conferentie en eigenlijk heb ik nog alleen maar een klein gedeelte van de conferentie gezien. Ik zit, omringt door honderden mensen, achter mijn laptop. Ik schrijf persberichten, bereid acties voor, blog, twitter. En als de blaas het echt niet meer aankan, lobby ik met delegatieleden in de rij naar de WC. Een conferentie als deze is bizar: duizenden mensen die rondlopen, vergaderen en zich achter hun laptops verschuilen.

Even bizar zijn de onderhandelingen. Dit heeft te maken met het complexe systeem van de internationale politiek. Op dit moment is bijvoorbeeld de transparantie van de onderhandelingen een hot item. Veel milieu- en mensenrechtenorganisaties en delegatieleden zijn niet blij met de gesloten vergaderingen en achterkamertjespolitiek die zich op de conferentie afspeelt. Denemarken, de host van dit circus, speelt hierin een grote rol.

 Je merkt dat de ontwikkelingslanden het niet meer accepteren dat de rijke landen hun eigen politiek een-tweetjes hebben. Ze voelen zich, als meest kwetsbare landen, ondermijnt door het `sterke` Westen, die zelf geen hoge ambities hebben en de kwetsbaarheid van deze landen niet serieus nemen doordat ze geen financiële toezeggingen willen doen om deze landen te helpen. In Barcelona pikten een aantal Afrikaanse landen het niet langer en deden uit protest een aantal dagen niet mee met de onderhandelingen. Er gaan geruchten dat dit weer kan gebeuren.

 En zo kwakkelen de onderhandelingen voort en wordt er weinig vooruitgang geboekt. Dit zie je wel vaker in de eerste week, maar ik houd mijn hart vast.