Even bizar zijn de onderhandelingen. Dit heeft te maken met het complexe systeem van de internationale politiek. Op dit moment is bijvoorbeeld de transparantie van de onderhandelingen een hot item. Veel milieu- en mensenrechtenorganisaties en delegatieleden zijn niet blij met de gesloten vergaderingen en achterkamertjespolitiek die zich op de conferentie afspeelt. Denemarken, de host van dit circus, speelt hierin een grote rol.Je merkt dat de ontwikkelingslanden het niet meer accepteren dat de rijke landen hun eigen politiek een-tweetjes hebben. Ze voelen zich, als meest kwetsbare landen, ondermijnt door het `sterke` Westen, die zelf geen hoge ambities hebben en de kwetsbaarheid van deze landen niet serieus nemen doordat ze geen financiële toezeggingen willen doen om deze landen te helpen. In Barcelona pikten een aantal Afrikaanse landen het niet langer en deden uit protest een aantal dagen niet mee met de onderhandelingen. Er gaan geruchten dat dit weer kan gebeuren.
En zo kwakkelen de onderhandelingen voort en wordt er weinig vooruitgang geboekt. Dit zie je wel vaker in de eerste week, maar ik houd mijn hart vast.
