Kipkluiven

Alweer bijna een jaar werk ik voor JMA als projectleider Green Canteen.

Dit project moet middelbare scholieren bewuster maken van verantwoord eten, en daarmee duurzaamheid in het algemeen.

Leerlingen gaan hun eigen schoolkantine onder de loep nemen en gaan uitgebreid onderzoeken waar hun eten vandaan komt en of dit eigenlijk wel zo goed is. Naast dit onderzoek gaan ze in discussie over duurzaam voedsel met anderen, houden ze interviews en gaan zij een plan maken van hoe het aanbod in de kantine beter zou kunnen worden. Inmiddels zijn er al heel wat klassen onder mijn begeleiding met Green Canteen aan de slag gegaan. En hoewel ik overtuigd ben van de inhoud van mijn lespakket en het belang van de thematiek, popt in mijn omgeving én in mijn eigen hoofd steeds vaker de vraag op: een hele klas vol middelbare scholieren bewust maken van verantwoord eten, is dat niet een zware kluif?

Afgelopen weekend werd mijn vermoeden bevestigd. Met een aantal mensen ging ik eten bij een hip Amsterdams restaurant waar vooral kip op het menu staat. Biologische kip, dat wel. Biologische kippen die langzaam zijn “opgekweekt” op een kleinschalig boerenbedrijfje in Brabant zelfs, zo stond uitgebreid vermeld op de menukaart. Ook het twaalfjarige nichtje van mijn vriend was van de partij. Ze nam een flinke hap van haar kip, las hardop de uitleg over de kippen op de menukaart en sprak daarna onbeschaamd: “weet je wát pas lekker is? Kentucky Fried Chicken! Dat zou ik elke dag wel kunnen eten”. Uiteraard volgde er een bescheiden preek van mijn kant over de bio-industrie, dierenwelzijn, sojaproblematiek en vleesconsumptie in het algemeen. Het was even stil aan de andere kant van de tafel. Tot ze vlug van onderwerp veranderde en zich tot haar moeder wendde met de vraag of ze dit jaar dan alsjeblieft een bontjas mocht. Maar dan wel een echte. “Nepbont is lelijk”, namelijk.

Natuurlijk hebben dit soort uitspraken deels met de leeftijd te maken. Een gemiddelde middelbare scholier is nu eenmaal gevoelig voor populair zijn, meedoen met de rest, groepsdruk. Daarbij kan je misschien ook niet helemaal verwachten dat een twaalfjarige zich ten volste bewust is van allerhande wanpraktijken in de voedselindustrie. Dat is nu juist waarom een project als Green Canteen zo belangrijk is. Juist om deze groep bewuster te maken, te betrekken bij wat ze nu eigenlijk eten en om ze een duidelijk alternatief geven. Dit natuurlijk niet door ze een vage preek te geven aan de eettafel op zondagavond, maar door een interactief lespakket aan te bieden, waarin de leerlingen zelf aan de slag gaan en er zo zelf achter komen wat zich afspeelt in voedselland en misschien belangrijker nog: welk verschil zij hierin kunnen maken – soms zelfs met hele kleine keuzes. Immers, middelbare scholieren van nu, zijn de consumenten van de toekomst!

En een kleine opsteker voor mij: er valt in ieder geval een groot terrein te winnen!

Michaela Smits