Waar doe ik het nog voor?

Een vraag en een antwoord...

“Waar doe ik het nog voor?” Iets dat iedere individuele duurzaamheidsstrijder zich af en toe afvraagt, ongetwijfeld. Ik wel in elk geval. Zo was ik laatst op een bijeenkomst, waar na de (vegetarische) lunch alle papieren en plastic zakjes en doosjes zó in één vuilniszak gekieperd werden. Terwijl ik twee meter verderop net een tafeltje had ingericht waar men netjes, papier hier en de rest daar, alles kon scheiden. Zo moeilijk is dat toch niet? Het fijne is, er zijn ook lichtpuntjes. Soms duurt het even, maar uiteindelijk krijgen je ouders door dat, en misschien zelfs waarom, je geen vlees meer eet. Als ik bij mijn ouders tegenwoordig de koelkast open trek, lachen de bio-labels me toe. “Goed hè!”, zegt m’n moeder dan trots, terwijl ze me een knuffel geeft. Zo zie je maar, je invloed reikt soms verder dan je denkt. Zien kopen, doet kopen, denk ik dan maar. Door zelf keuzes te maken, beïnvloed je wel degelijk ook die van anderen. Een fijne gedacht, toch?

Dit keer was ik bij mijn ouders vanwege de crematie van mijn oma. En ook bij dat afscheid werd een keuze beïnvloed door de keuzes die ik maak. Heel mooi lag ze daar, mijn lieve oma, in haar EKO-kist. Van ongelakt hout, met een dekentje van bio-katoen. Je invloed reikt soms verder dan je denkt...

Liefs,

Paulien