Het regeerakkoord: Een brug te weinig

Duurzaamheid en jongeren, de twee peilers voor de toekomst. Het is een verhaal van actie op dit moment met effecten op de lange termijn. Om in de termen van het regeerakkoord te blijven: we moeten bruggen slaan tussen hier en daar, en nu en straks. Want bruggen slaan is belangrijk voor het (beoogde) kabinet Rutte II: kloven gebaseerd op leeftijd, geld en onderwijs moeten verkleind worden.
Juist in crisistijd is het belangrijk om hierbij met een positieve en toekomstgerichte blik te werk te gaan. Over het algemeen lijken ze dat te doen en zelfs in de duurzaamheidsparagraaf gebruiken Rutte en Samsom de motiverende woorden 'groene groei'. Ze vinden het belangrijk om te investeren in een betrouwbare overheid die de ontwikkeling van duurzame technologiën (zoals hernieuwbare energiebronnen) stimuleert. Maar even verderop staat de niet-zo-ambitieuze doelstelling van 16 % duurzame energie in 2020: Ambitieus voor het niveau waar we nu staan (check de statistieken), maar nog altijd 4 % minder dan het Europees gemiddelde. En 'groene groei' betekent dat nog altijd de focus ligt op meer geld, in plaats van meer welvaart. Nog los van de ambitie om de economie verder te laten groeien, moet ook het aantal vierkante kilometers met asfalt vergroot worden.

En dan de jongeren: Ook hier staat er een positief verhaal, wat “wordt onderstreept door het feit dat [ze] onderwijs buiten de bezuinigingen hebben weten te houden en er in deze crisistijd zelfs in investeren” (p. 17). Maar de Nederlandse studentenorganisatie ISO heeft goed door dat dit positieve verhaal niet helmaal op gaat: Hoewel er vage beloftes gedaan worden over beter onderwijs, krijgen studenten het financiëel zwaarder. En belangrijke grijze maatregel is het vervangen van de OV kaart door een kortingskaart, waardoor het OV de concurrentie met de auto voor sommige studenten zou kunnen verliezen. En groene banen voor afgestudeerden en gezond en duurzaam voedsel voor scholieren worden helemaal niet genoemd.
Inderdaad, bruggen slaan is goed. Het is het motto van dit kabinet is positief, maar niet alle maatregelen zijn dat in onze ogen. Want de bruggen “tussen stad en landelijk gebied, tussen rijk en arm [en] tussen jong en oud” worden wel gemaakt, maar één essentiële brug mist: die tussen maatregelen voor jongeren, en hun duurzame toekomst.

Het JMA bestuur

JMA-kaboutertje moet blijven schoppen

Foto: heiwa4126 op Flickr

Zaterdagavond, een uur of 9, op de fiets zitten we met zn vieren nog bij te kletsen over de ALV van die middag. Paulien (inmiddels onze ex-voorzitter) op haar eigen fiets, ik op mijn vouwfiets en Alexandra en Caroline op een ov-fiets. Al fietsend door Amsterdam komen allerlei dingen ter sprake. Bijvoorbeeld dat we het zo leuk vonden dat Dwars, Pink, Morgen en de NJR vertegenwoordigd waren. We hebben het al meteen over ideeen om samen te werken aan een duurzame toekomst. Ook de workshop van Sven vonden we allemaal erg leuk. Sven ging met ons de discussie aan over zijn werk om KPN duurzamer van binnenuit duurzamer te maken. Hij heeft mij in ieder geval wel weer de moed en motivatie gegeven om acties te voeren tegen specifieke bedrijven. Dat is dan misschien niet altijd eerlijk maar samen met dat bedrijf bereik je dan wel wat. Het voelde altijd alsof je als kaboutertje een reus tegen zijn teen aan het trappen was, maar volgens Sven helpt het bedrijven zelf ook als een organisatie als JMA ze blijvend herinnerd aan wat hun "groene" doelstellingen ook alweer waren. Dat kleine JMA-kaboutertje moet dus gewoon blijven schoppen tegen die teen. Bij de volgende Make IT Fair actie zijn jullie dan ook allemaal van harte uitgenodigd om ze die belangrijke herinnering duidelijk te maken!

Eenmaal met fietsen aangekomen bij Paulien, onze spullen gedropt, drankje gedronken, dansje gedaan kruipt het nieuwe bestuur (zonder Koen in Engeland, natuurlijk) in bed. Kunnen we meteen checken of we gekke dingen doen in onze slaap; rare bewegingen, snurken of verhalen vertellen.
Van dat alles heb ik de volgende ochtend niets gemerkt, ook niets van ochtend humeuren trouwens. Gelukkig maar. Zondag gaan we de hele dag aan het werk om het bestuur over te dragen. Maar natuurlijk niet voor we elkaar beter hebben leren kennen. Paulien geeft ons de opdracht om elkaar het gekste wat je voor duurzaamheid doet te vertellen. Ik vond mezelf al behoorlijk gek dat ik hele weken kool eet omdat ik gratis gekregen bio-kolen niet wil verspillen. Maar als Koen verteld dat hij het erg gek van zichzelf vindt dat hij de verpakkingszakjes van thee bij het oud-papier gooit, bedenk ik me dat ik nog gekker ben dan ik dacht. Ik gooi namelijk best vaak ook het labeltje van het theezakje bij het oud-papier, trek dan het touwtje van het zakje om dat bij het rest afval te gooien en het theezakje gaat bij het GFT. Haha, aangenaam: Anneke, jullie best wel gekke nieuwe bestuurslid Voedsel en Energie.