‘Kinderen zijn slecht in het pellen van insecten’

Wat moet je doen als je net bestuurslid bent? Daar geldt maar één volmondig antwoord op, dat is namelijk borrelen, borrelen én nog eens borrelen. Als mensen jou niet kennen, dan kom je telkens te laat bij een nieuwe onderwerp, platform, event, demonstratie of andere dingen. Mijn blogtitel heeft iets te maken met wat tijdens het borrelen gebeurde, maar daar kom ik later nog op terug.

Dus ging ik naar het eerste volgende borrelevenement en dat was de DJ100. De DJ100 maakt elk jaar een lijst met 100 duurzame jongeren van Nederland, als alternatief voor de lijst van duurzame 100 van Trouw vanwege een gebrek aan jongeren in hun lijst. Dus hét moment om nieuwe (jonge) mensen te leren kennen voor een geslaagd bestuursjaar onder het genot van een biertje. 

DJ100 had 3 thema’s bedacht voor een ‘talk-show’-item tijdens de avond. Educatie was één van die onderwerpen en als bestuurslid Educatie van JMA is dat uiterst interessant. Het enige moment waarin het écht over educatie ging en het onderwijzen van duurzaamheid aan de kinderen, scholieren en studenten was toen duurzame ondernemer Wilma Stoutenbeek van W. Green tijdens de fashion-gedeelte daarover een opmerking had gemaakt. Zij vond het raar dat de fashion-designer studenten niet meer les kregen over duurzaamheid tijdens hun studie. Ik was blij verrast dat juist een duurzame ondernemer vanuit de fashion-wereld deze opmerking had gemaakt en niet iemand vanuit de onderwijswereld.

Want ik wist dat er een verdrag was ondertekend door ruim 40 jongerenorganisaties en ondersteund werd door 50 maatschappelijke partijen voor meer duurzaamheid in het onderwijs. Het verdrag gaat in op een structureel ondersteuningskader voor het onderwijs, waarbij men gebruikt maakt van bestaande initiatieven en kennis over duurzaamheid van binnen- en buitenland. Een motie was ingediend en gesteund door de meerderheid van de Tweede Kamer met de oproep dat de Minister en Staatsecretaris van OCW met een voorstel komen over hoe meer duurzaamheid in het onderwijs geregeld kan worden.

Voor het verdrag en de motie was er onterecht weinig aandacht aan gegeven vanuit de onderwijs- én duurzaamheidswereld. De vier initiatiefnemers (NJR, JMA, Groene Generatie en Studenten voor Morgen) zijn momenteel druk mee bezig met de verdere invulling van het proces en hopen dat de Minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap daar meer aandacht aan zal geven en zal meenemen in de recent aangewakkerde discussie over campagne Onderwijs2032 door de Staatsecretaris Dekker.

Maar teruggaand op de DJ100 avond, ik had na de avond nog een kort maar gezellig gesprek gehad met Wilma Stoutenbeek. Zij vond het leuk om te horen dat er een verdrag bestond en dat een motie was aangenomen voor meer duurzaamheid in het onderwijs. Verder in de avond kwam ik meerdere interessante mensen tegen, ook een meneer van Africa Wood Grow die bomen in Kenia planten en dat wordt volledig gefinancierd vanuit zijn eigen salaris. Ondertussen had hij, uit mijn hoofd, al 14.000 bomen geplant. Een super prestatie! Maar ook kwam ik een dame tegen die bio-plastic maakt met insecten als grondstof. Zij had het over dat ze weleens workshops geeft en dat de bezoekers dan mochten proberen om insecten te gaan pellen voor de bio-plastic. Zij kwam dus achter dat, alhoewel de kinderen het leuk vonden om het te gaan doen, dat ze over het algemeen zeer slecht waren in het pellen van de insecten. Wellicht duurt het werk te lang voor kinderen om gefocust te blijven. Niettemin was het een interessant gespreksonderwerp onder het genot van een biertje.  

Na het schrijven van mijn blog kom ik maar tot één conclusie, namelijk dat ik eens verder moet gaan borrelen. En dat kinderen slecht zijn in het pellen van insecten, maar dat wist je nu inmiddels al wel.

Lawrence Cheuk

Duurzame middelbare scholieren gevonden!

Sinds kort ben ik actief bij JMA en ik wil graag meer jongeren bereiken. Met name ook middelbare scholieren. Van verschillende kanten hoor ik dat middelbare scholieren helemaal niet bezig zijn met milieu of duurzaamheid. Ben ik een hopeloze missie beginnen? Misschien niet, want wat zie ik in mijn mailbox? Een uitnodiging van UniC (een middelbare school in Utrecht) met de vraag of ik jurylid wil zijn voor de duurzame projecten die de jongeren hebben ontwikkelen met betrekking tot het waterpeil. Vol enthousiasme verstrek ik mijn medewerking.

Op naar de Werkspoorkathedraal!

De projecten van de jongeren worden gepresenteerd in de Werkspoorkathedraal, een mooie, oude fabriekshal in Utrecht. Onderweg schieten de jongeren links en rechts langs mij. Een teken dat ik de goede kant uitga. Daar worden de juryleden opgesplitst in vier groepen en beoordelen een aantal presentaties. Daaruit komt een winnaar en die gaat door naar de volgende ronde; de pitch. Ik mag jureren bij groep D.

Alle jongeren zijn enthousiast aan de slag gegaan met hun ideeën

Groep D

Groep D bestaat uit drie teams, die gespannen maar enthousiast, één voor één hun project presenteren. Het eerste groepje wil het probleem van een stijgende waterspiegel op bijzondere manier aanpakken, of eigenlijk willen ze zich aanpassen aan het probleem. Alle woningen moeten op oude boorplatforms. De woningen kunnen de hoogte in wanneer het ons te nat onder de voeten wordt.

Het tweede groepje pakt het probleem heel anders aan. Kanalen graven! Dat is de oplossing! Het water heeft zo meer de ruimte, auto’s kunnen worden vervangen worden door boten en er worden werkgelegenheid gecreëerd. Het ziet eruit als een goed plan. De plekken waar de kanalen moeten komen zijn ook al duidelijk aangegeven en samenwerking op Europees front wordt aangekaart. De groep verblikt of verbloost niet eens als een cameraploeg van “Tegenlicht” een camera op hun neuzen drukt. Ik ben onder de indruk.

Nog één team te gaan. Zij kiezen voor  bewustwording van energieverbruik en daardoor terugdringen. Het gezelschap zet in op het ontwikkelen van een app die het verbruik van water, gas en elektriciteit bijhoudt op je smartphone. Doo rmiddel van prijsjes en spelletjes moet de gebruiker enthousiast blijven voor de app. Vol energie vertellen ze over de plannen en het werkt erg aanstekelijk. Ik zit stuiterend op mijn stoel.  Nog een goed idee. Dan valt de zware taak die ik met mijn medejuryleden aanga: een winnaar kiezen….
Na overleg met mijn medejuryleden wordt het tweede team de winnaar. Het is een grootschalig project, wat goed doordacht is en verschillende zaken aansnijdt.

De Pitch!

Uit de groepjes zijn inmiddels vier winnaars naar voren geschoven. Maar zoals in elke wedstrijd, kan er maar een de winnaar zijn. Door naar de pitch van elk team. Ze krijgen allemaal een minuut om hun project te promoten.
De jury gaat daarna weer in beraad. Gelukkig komen we er snel uit. We kiezen voor twee winnaars. Het idee om algen in grote waterbakken te kweken om CO₂ uit de lucht te halen en het idee om door regenwater op te vangen in een turbine om zo energie op te wekken winnen. Door de ideeën te combineren zou er iets geweldigs kunnen ontstaan.

En dat was het dan….?

Na de bekendmaking zie ik alle scholieren naar huis vluchten. Is duurzaamheid en milieu dan toch geen “hot item” voor middelbare scholieren en alleen een verplicht onderdeel van het schoolprogramma? Is het dan toch niets voor middelbare scholieren?

Oh, wacht! Er is nog een groepje leerlingen. Ze zijn in gesprek met een medewerker van De Stichtse Rijnlanden, waterbeheer Midden-Holland. De medewerker is namelijk op zoek naar jongeren om mee te denken over het waterbeheer. De een is nog harder aan het meedenken dan de ander.

Gelukkig, deze middelbare scholieren zijn enthousiast over duurzaamheid en hebben zin om de uitdagingen die ons te wachten staan aan te gaan. Nu maar hopen dat we ze ook tegen gaan komen bij JMA…

Corné