(Vakantie)stress

Je kent het wel: eigenlijk nog geen vakantie, maar al wel het relaxte gevoel tepakken. Bekend, voorspelbaar en dus rekening mee te houden. Toch lukt het me elk jaar weer om alvast te genieten van de vrije dagen terwijl de laatste slag nog geleverd moet worden. Zo ook deze keer...
Nu de college-vrije dagen zich in rap tempo opvolgen, zet ik me met extra veel energie en plezier in voor JMA. Een dagje DIS'en*? Geen probleem. Weekendje weg met Keigroen? Gezellig! Met de projectwerkgroep brainstormen over lessen op middelbare scholen? Met alle plezier. De druk van de studie lijkt wat gezakt en van dat gevoel maak ik gretig gebruik. Maar nu komt het hertentamen dat nog op de plank ligt toch wel erg dichtbij, en lijkt een eindspurt onvermijdelijk.

Een eindspurt. Het laatste waar je aan denkt met het zomerse weer en al die leuke activiteiten en de zich opstapelende AP's (actiepunten, dingen waarvan je op een vergadering afspreekt dat jij ze doet). Met tegenzin zet je je aan het slaapverwekkende studieboek om toch vooral alle studiepunten binnen te halen (en daarmee je ouders tevreden te houden). Voor je het weet dwaal je af en je bedenkt dat je eigenlijk nog maar één week echt de tijd hebt. Gaat dat nog goed komen?! En daar is het: STRESS!
Ceep calm and carry on. Dat is het devies. Niet alleen voor de studie, maar ook voor alle andere dingen die nog nog op de stapel staan. Huisvesting regelen voor een half jaartje buitenland, werk vinden en oriënteren op een stage. En ook die verplichte stap daarvoor wacht nog op actie: De vakantie moet gepland worden! Want denk je alles ingedeeld te hebben, kan je bestuursgenoot en reispartner misschien niet mee naar het YFoEE zomerkamp omdat de treinkaartjes ineens peperduur zijn geworden en blijken vrienden plotseling toch niet zo'n zin te hebben in het afgesproken stedentripje. Waarmee kun je de zomermaanden nog op zo'n korte termijn een leuke invulling geven? En inderdaad: STRESS!
En toch: na een goed nachtje slapen is het weer makkelijker om je eigen irritaties, andermans verwachtingen en zogenaamde verplichtingen in perspectief te zien. Want ook al reis je in je eentje af naar Spanje voor het YFoEE zomerkamp, ook al ga je naar Drenthe in plaats van Berlijn en ook al haal je dat ene tentamen niet: Je hebt een hele leuke groep mensen om je heen waarmee je samen de wereld verbetert, leuke dingen doet en mooie ervaringen verzamelt. (Vakantie)stress? Nergens voor nodig ;)
* DIS staat voor Doe Iets Saais, zoals de Pinkpop-enquetes invoeren
Foto: CC-BY bottled_void

Einde aan kou bij Kimo en Emma

Na een lange fietstocht naar het stadje (of is het een groot dorp?) Ommen (in overijssel) kom ik vrijdagmiddag aan bij ana's hoeve, een enorm terrein van de scouting waar ergens het Keigroen kampement is. Na een belletje met een van de organisatoren en een fietsrondje over het terrein kom ik vertwijfeld aan bij een groepje mensen die een enorme tent probeert op te zetten. Ik ben blijkbaar op de goede plek en help maar even met wat de eettent blijkt te zijn.

Terwijl we de tent aan het opzetten zijn, maken we ook kennis met elkaar: Keigroen is een organisatie die de groenste verenigingen van Nederland bij elkaar brengt, dus niet al hun leden kennen elkaar. Niet persoonlijk, althans, want we hebben natuurlijk wel zo onze vooroordelen over de verenigingen: De leden van de natuurstudieverenigingen JNM, NJN en LJ kunnen urenlang een graspol bestuderen, terwijl de natuurklussers van WoesteLand graag met hakbijl en zaag in de weer zijn. Het speeddaten dat die avond op het programma stond hielp ook niet echt om die beelden bij te stellen.

De volgende dag, na een heerlijke maaltijd en redelijke nachtrust (zo'n dun luchtbedje op een harde ondergrond ligt toch niet echt ideaal), staan we weer vroeg op: Om acht uur worden we gewekt zodat we de de dag goed kunnen benutten. Onder leiding van WoesteLand maken we 's ochtends de paden op het Scouting-terrein brandweer-wagen-vriendelijk en 's middags ga ik mee op excursie naar een bijzonder natuurgebied in de buurt. Alhoewel we de hele tijd bezig zijn in de natuur, bekruipt me het gevoel dat Keigroeners helemaal zo groen nog niet zijn: Bloemetjes en bijtjes worden gewaardeerd terwijl er niet nagedacht wordt over onze impact op de natuur in bijvoorbeeld Afrika en Zuid-Amerika, en de lunch en de heerlijke avondmaaltijd zijn zo goedkoop mogelijk ingekocht en niet biologisch...

De vage stereotypen krijgen in de loop van de dag meer vorm en worden die avond verfijnd en afgewerkt: Na een wederom heerlijke maaltijd is er voor de Keigroeners een spel opgezet waarbij ze elkaars verenigingen zogenaamd beter leren kennen. Verspreid over het terrein hebben vier verenigingen een eigen onderdeel bedacht, waar de teams waarin de groep is ingedeeld punten moeten verzamelen. Bij WoesteLand wordt houtblok geworpen en bij LJ moet met een kleine set letters zoveel mogelijk diersoorten worden geschreven. Ook bij mijn plekje wordt de vereniging op een lekkere simpele manier benadrukt. Onder de psychologische druk van irritante muggen (waar zijn die beesten toch goed voor?!) moeten de teams zoveel mogelijk leuke én zinnige argumenten bedenken voor de stelling 'De Nederlandse overheid moet zorgdragen voor 100 % duurzame energie-voorziening in Nederland.' Want als je actie voert moet ook je overtuigingskracht op orde zijn.

Terwijl de meeste teams totaal de plank mis slaan en met concrete oplossingen in plaats van argumenten komen ('Monteer een propeller en een accu op een vleermuis want die vliegen zo hard'), weet één team behoorlijk wat punten binnen te halen. Zowel de voortrekkersrol en het bijbehorende imago in Europa, als de luchtverontreiniging van fossiele brandstoffen komen aan bod. Maar het opvallendste argument laat weer zien dat stereotypen altijd zullen blijven en dat ze ook gewoon grappig kunnen zijn: 'Omdat het dan eindelijk warm in huis is als ik bij Kimo en Emma* op bezoek kom'

* Bij dit enige echte JMA-stel worden gewoon truien gedragen als het niet zo warm is, want da's wel zo zuinig en net zo lekker.